laat maar
je ogen rusten
op mijn beweend gelaat
je blik is
vastgeroest aan mijn tranen
maar: wat
is er nog aan hoop
wat nog te troosten
in een leven dat
in zich al verloren is?
laat ook maar
op mijn beweend gelaat
je blik is
vastgeroest aan mijn tranen
maar: wat
is er nog aan hoop
wat nog te troosten
in een leven dat
in zich al verloren is?
laat ook maar
Reacties op dit gedicht
| Boudaatje: | Vrijdag, augustus 13, 2004 20:37 |
| mm heb eeen raar gevoel als ik je gedicht lees, hoe kan je weten dat het leven al verloren is? kan je zien wat morgen brengen zal? al ik lees hier veel hopeloosheid. Maar goed neergezet knuffel |
|
| ikke_s15: | Vrijdag, augustus 13, 2004 16:53 |
| wauw prachtig geschreven!!! kus sharon |
|
| bent: | Vrijdag, augustus 13, 2004 01:23 |
| precies. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Kukel | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 augustus 2004 | ||
| Thema's: | ||