Elke avond,
als de zon onder gaat,
denk ik aan jou.
dan zit ik hier,
staar ik over het water
dat net zoals ik,
niet meer in beweging komt
en denk ik aan alle momenten
die we samen hebben mee gemaakt.
je stem,
je altijd vrolijke lach
die mij gelukkig maakte
en je flikkerende oogjes,
die me altijd lieten blijken:
dat je van me hield,
elke dag,
steeds meer en meer.
maar nu moet ik je laten gaan,
ik moet je vergeten
en alleen,
dus zonder jou,
in het leven verder gaan.
het liefst zou ik jou huid
nog heel even op de mijne voelen,
voor de allerlaatste keer met je zoenen
en dan zou ik heel,
heel hard weg rennen.
ver,ver van jou vandaan.
en weet je waarom?
omdat ik dit verdriet
en het gevoel zonder jou
te moeten leven,
niet aan kan!