die zin gaat maar niet uit me hoofd,
waarom zei je dat,
zo keihard?
Ik weet dat je zegt waar het op neerkomt
en dat maakt me meestal blij
maar wat je vannacht hebt gezegt,
Ik kan niet geloven dat je dat zei...
Ik zag dit al zolang aankomen
maar jij bleef er voor me zijn
ik ben zo blij dat je dat deed
je nam het weg, mijn pijn.
"ik ben geen bodemloze put
waar je al je verdriet in kan gooien"
het verlaat me hoofd maar niet.
Wat moet ik nu, al voel ik me rot?
je wilt weten hoe ik me voel
maar ik stort jou vol,
met mijn verdriet.
Je bent geen bodemloze put
misschien net een kuil
waar nu al een hoop opligt...
*het spijt me*