Ladder Hans.

     Een doel in het leven is moeilijk gevonden
     echter sommigen vinden, ondanks geluk of
     hulp van hoger wegen, juist omdat zij vrij zijn
     van de wens een plek te hebben om heen te gaan,
     vanzelf die plek, en zijn er geheel tevreden:

     Het leven van een ladder kent zo zijn hoogtepunten
     en dieptepunten, maar al stond Ladder Hans
     de laatste jaren meeral vergeten en alleen
     in een donkere hoek van de dompige schuur...(.........)

     Ladder Hans had er vriendjes gemaakt
     met de generaties aan spinnen en pissebedden
     met de oorwormen, de mieren en de vele kevertjes
     de vliegjes, de nachtvlinders, en noem maar op.
     En het meest bevriend was hij toch geweest steeds
     met de muizenfamilie en met Hubertus de kleine huismus.

     Hubertus, (maarach, dat is nu zolang al gelee)
     kwam soms verkoelen onder in het donker hoekje
     en rustte er uit in relatieve vrijheid van het vijandig leven.
     die arme Hubertus was gehandicapt
     en onder Ladder Hans's aangrijpende woordjes
     liet Hubertus te vroeg al zijn gebroken lijfje liggen,
     vloog vooreest ongerept, volledig ongezien er weg.
     De muisjes Mira en Martijn hebben voor Ladder
     toen Hubertus weg gesjouwd...(.........)

     Mira en Martijn, derde generatie ouwe Gabriël,
     speelden vaak om en nabij de linker poot
     van Ladder Hans, van dat gekrioel daar
     monterde hij net zo op, als van de zeldzaam
     binnendruipende zonnestralen.
     Twee jaren geleden wilde Hans nog graag weer buiten
     onder het afdak weer terug, maar van die gedachte
     is hij terug gekomen, nu hier zovaak al die vriendjes zijn.

     Eén keer is er van Ladder Hans iemand afgevallen
     Ladder Hans kon daar helemaal niets aan doen
     wat was dat een gedoe toen, Hans wist niet wat hem overkwam
     Hij was nog heel jong toen, zijn huidje glom nog fel en scheen
     tegen heel wat meer bestand dan wat vallen om hem heen
     Maar en dat de Meneer zijn grote been zou breken
     was echter toch geheel iets anders, en oh, wat deed het
     Ladder Hans een pijn. Hans zakte schuin en viel zo nagenoeg
     het geheel begevend krakend op de grond........
     en zo stond hij daar, maanden onder het afdak,
     met de wind die waaide, woest en met de rottende bladeren
     die zich vast zogen aan vele van zijn sporten...

     Daar was hij zo snel toen oud van geworden,
     ookal hebben ladders een lange levensduur;
     als je onbeschermt bent is er niets zo bruut als de natuur.
     Mira en Martijn zijn alweer opgegroeidt.
     Tegenwoordig leven zij buiten de schuur ergens,
     en ziet Hans zo nog enkel soms, 'snachts,
     maar dan razen zij, maar half oplettend,
     snel alweer voorbij.(.........)

     En onlangs
     werd Ladder Hans opgepakt
     door grote mensen handen
     naar buiten gehaald,
     neergelegd op iets dat voortbewoog
     en trillend kwam Ladder Hans toen aan
     bij deze zijn eindbestemming:

     er is hier volop zon, leven en bedrijvigheid
     wel honderd muizenfamilies leven hier
     en dagelijks breed zich deze nieuwe wereld uit
     met nieuwe heuvels, waar nog warmte in draden
     uit opdwarreld.
     Te hier, zijn eindbestemming (althans vooralsnog)
     wordt het Hans zo heel erg duidelijk helemaal niet
     alleen te zijn, nutteloos of slechts gebroken;

     Al het leven, lijkt Hans, komt en hoort uiteindelijk
     voor altijd in innigheid samen...
     En een tevreden ladder kijkt zelfst tevreden naar de
     plekken waar geen sport meer zit.
     En een tevreden ladder maakt het ook niet uit niet
     dat hij zomaar ergens te liggen ligt...
     en Hans verstaat er nu het leven
     duizendvoudig
     in allen aller eigenste
     Hans De Ladder stukken...(.........)



     15'08'04.