Het werd nog eens tijd
Het wordt nog eens tijd dacht ik,
Romanticus in mij,
weg van hier
en hopen dat ik
spoedig in dromenland
je handen raken kan.
Of is het meer, al weet ik,
dat zuiver platonisch
het nooit meer
dan rusteloos
verlangen naar kan zijn,
maar toch.
De eenzame nachten
vullen zich
met diep verlangen
naar je zachte warmte,
snakken naar water
wanneer je keel droog schuurt
of is het erger?
Maar daar wil ik niet aan denken.
Geef mij maar verlangen,
ook al
komt vlak na
verlangen een ontgoocheling
wanneer ik midden in de nacht
tevergeefs naast me tast...
neen je bent er niet,
dan maar verder slapen en
hopen dat ook morgen
de dag weer snel voorbij zal zijn...
nog even mijn liefste
en dan zien we elkaar weer...
xxx
^__^
Reacties op dit gedicht
| MayadeBij: | Maandag, augustus 16, 2004 22:52 |
| De vurige Romanticus (die zijn het leukst, en zonder uitzondering =:)}}) (nee.. je moet zo'n waterbed aan frustraties of vat vol lompheid naast je hebben liggen .. mij niet gezien ;) Slaap lekker, kuszzzz.. | |
| Rep: | Maandag, augustus 16, 2004 22:51 |
| :) hoe herkenbaar.... Mister... grijnzzzzzzz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Joris Daelemans | 
|
|
| Gecontroleerd door: Carama | ||
| Gepubliceerd op: 16 augustus 2004 | ||
| Thema's: | ||