Mijn leven snap ik niet.
Ik hoor gelukkig te zijn.
Ik heb de belangrijkste in me leven terug.
Maar toch blijk je het niet te snappen.
Je denkt dat het aan jou ligt.
Maar dat ik niet lekker in me vel zit komt niet door jou.
Maar je kan me er ook niet vanaf helpen.
Ik ben niet iemand die vertelt wat me dwars zit.
Dan voel ik me zo zeuren.
Ik ga niet vertellen hoe het voelt als je vader je haat.
Ik ga niet vertellen hoe erg ik het contact met me familie mis.
Ik ga niet vertellen hoe eenzaam ik me soms viel.
Ik voel me dan zo zielig, zo breekbaar.
Dat wil ik niet en ik wil je niet onzeker maken.
Je doet er alles aan me gelukkig te maken.
Maar de nare dingen zitten in mijn hoofd.
En op een rare manier komen ze elke keer weer op de voorgrond...