Ze nemen me mee..

In stilte,
liggend op mijn rug,
kijkend naar de sterren.
de tijd gaat zo vlug.

Mijn gedachten dwalen af,
terwijl ik naar de sterren kijk,
even voelt het anders,
alsof ik ze kan pakken binnen hand bereik.

Ik lig hier,
laat in de nacht,
buiten op straat en kijkend naar de hemel.
Ik weet dat daar iemand op mij wacht.

Heel even,
heel eventjes maar,
merk ik dat ik weg ga,
weg ga, want daar staat iemand voor me klaar.

Mijn lichaam blijf achter,
ik stijg omhoog,
kijk neer op mijn lichaam,
en merk hoe ik vloog.

Op weg naar de sterren,
om ze te pakken,
en net voor het eind,
werd ik wakker en lieten ze mij zakken.

Weer terug naar mijn lichaam,
dat daar zo eenzaam lag,
ik weet dat je nog steeds op mij wacht,
omdat ik bijna bij je was...

*Is dit normaal? Heeft dit een reden? hmm.. zoiets gebeurde me paar nachten trug..*