Een ode is een lofgedicht,
iets wat je zegt om iemand te prijzen.
Vandaar dat ik deze aan jou nu richt,
zonder met mijn vinger te wijzen.

Nu weet je wat je te wachten staat,
neem even je tijd voordat je verder gaat.
Want er valt heel wat te lezen,
een ode aan jou zal heel wat wezen.

13 februari tweeduizend:
Ik ben op weg naar daar.
Ontmoeten op de carpoolplaats,
Erg zenuwachtig tot ik me bedaar.

Ik stap van de scooter af,
kan even niet ademen.
Want wat mijn eerste blik mij gaf,
loopt nog steeds door mijn aderen.

De schoonheid van jou karakter,
alleen nog maar via chat ontmoet,
bleek te zitten achter,
een waanzinnig leuke snoet.

Mijn beide handen in me broek,
lopend op weg naar jouw huis.
Ik wist niet waar ik het zoeken moest,
De hele weg naar jouw thuis.

Toen moest ik gekeurd worden,
maar niet alleen door jou.
Lotte was 'toevallig' langs gekomen,
maar jij wist dat ze dat doen zou.

Geen op of aanmerkingen,
hooguit één fout,
iets wat redelijk opvalt,
dat shirt dat was 'out'.

Lekker eten met zn vier,
al tijden niet meer gedaan.
Marrie, jeroen, jij en ik,
wat was dat een chill bestaan.

Ondertussen verstreek de tijd,
waar wij ons goed vermaakte,
ik spijbelde en kwam naar je toe,
omdat jij mij innig raakte.

26 februari tweeduizend:
Die nacht dat ik je bel,
eindelijk gaven we toe,
onze harten waren een stel.

Vaak als we tegen elkaar,
lekker liggen waren.
Dan zei je iets van:
Altijd samen door het leven varen.

Vele gesprekken volgde,
ook dingen waar we ons aan stoorde.
En toch wisten we wel,
dat we voor eeuwig bij elkaar hoorde.

Misschien niet zoals nu blijkt,
als partners op de romantische manier.
Want zoals het nu lijkt,
hebben we op toch nog veel vertier.

Ik heb misschien dan wel,
mijn mooie vrouw verloren.
maar dan blijkt ook weer snel,
dat we als beste vrienden bij elkaar horen.

Op mijn werk veel pijn gehad,
ik was bang voor ons gesprek.
door emotie zwaar bezat,
dat duurde totaan mijn vertrek.

Ik kom bij jou huis aan,
even twee keer diep zuchten.
En dan naar binnen gaan,
om onverwacht me hart te luchten.

Wat heb ik veel kunnen zeggen,
mijn hart heeft mooi gesproken.
Even mijn ziel op tafel leggen,
en snel nog een sigaretje roken.

we zijn klaar een gaan naar benee,
ik voel alle leeuwen,
maar je moeder die leeft mee,
zij hoorde mijn hart al schreeuwen.

Ik kom bij haar om doei te zeggen,
zij sluit mij in haar armen,
even mijn hoofd op haar schouder leggen,
om mijn hart te verwarmen.

Toen was het tijd,
om afscheid te nemen.
Bedankt lieve meid,
voor wat je me hebt gegeven.

Ik stap in mijn auto,
huilend als een klein kind.
Op deze weg die we genomen hebben,
hoop ik dat ik je ooit nog vind.

Op weg naar huis kwam,
zachtjes en spontaan,
een engel naast me zitten,
en kroop tegen me aan.

Het komt goed, zei ze,
en heeft mijn hart gekust.
Als dat je overkomt,
voel je innerlijke rust.

Daarom schrijf ik deze eed,
want wat ik nog even zeggen wou,
En ik hoop dat je dat nooit vergeet,
is dat ik nog verdomd veel van je hou.