...en de dag is zo zwaar en
               oh, de mensen zo woest
               altijd verbitterde taal en
               deze gebouwde natuur
               'snachts als men moe is
               laat men de zin slechts los;
                    (...en de gemalen draaien...)
               de dag is zo kort en
               halsstarrig elk uur...


               Maar hoe wit zijn de wolken
               die hoog boven zo langzaam voort schrijden
               een enkele wordt omlijst door een grijze
               die nog zwaarlijviger lijkt samen gekloekt
               en welke kleur blauw heeft de verte?
               veel verder nog door
               (als wegdromen was gegeven
               te lijden tot een spoor
               zou elk blauw in mijn leven dan
               een moment-stil zijn,
               waarin een mooie vrouwenstem mij
               een sprookje voorlas?)
                    (...en de gemalen draaien...)
               Welke kleur blauw heeft de verte?
               oh; God, ik weet zoiets niet;
               ik zie de witte, witte wolken
               en verlaat voor immer de strijd,
               de natuur te moeten overtroeven,
               ik verdrink en lonkend komt een enig respijt...
               en 's Hollands toch blijvende luchten
               stromen en drijven altijd
               en een scherende wind vlaagd duurzaam
               ons laagland...
               lang omhoog te kijken
               geraken de ogen zo vochtig
               en met een teveel aan vocht in de ogen
               verzuipt ons dit land.
                    (...en de gemalen draaien...)
               Maar hoe wit is een wolk
               hoe grijs soms omlijst
               welk blauw heeft de verte
               op dit, het platfond, van ons huis?