Roos uit het verleden
In het doodgaan
van de nacht,
walst zij
doorheen het zand
En bedrijft zacht
de liefde
met de schim,
Tot morgenstond
haar herinnering breekt
en bruusk het haar ontneemt.
Waarop zij radeloos
daar droef blijft staan,
met in het schitteren
van het ochtendlicht
haar oognat dat
stil blijft gaan.
Tot de avond
terug strandt
en de schim
haar teder neemt
met een roos
uit het verleden
in zijn rechterhand.
Reacties op dit gedicht
| peterpan: | Woensdag, augustus 25, 2004 16:00 |
| ik ben er ook stil ben van, dit zijn pareltjes ! :)) | |
| Rebra: | Woensdag, augustus 25, 2004 14:47 |
| Geen woorden voor te vnden inderdaad! Erg rakend! Liefs Renske |
|
| susy: | Woensdag, augustus 25, 2004 12:01 |
| ik sluit me aan bij raira | |
| Raira: | Woensdag, augustus 25, 2004 11:56 |
| stil....ontroerend mooi geschreven ...echt waar liefs Raira |
|
| Diane: | Woensdag, augustus 25, 2004 11:56 |
| Prachtig,liefs Diane | |
Over dit gedicht
| Auteur: Elientjen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 25 augustus 2004 | ||
| Thema's: | ||