Oneindig ver
Rustend op de wolk der vergetelheid
kijk ik op je neer
de tedere hand
die langzaamt reikt
naar het stoppen van de bittere tranen
zacht streelt ze
de koele wang
Angstig in de put der onzekerheid
kijk je naar me op
het bebloede hart
die gekwetst en voorzichtig dichterbijkomt
om te zien wat komen gaat
het voelt zich
niet langer nutteloos...
Dromen zijn toch oneindig ver... :'(
kijk ik op je neer
de tedere hand
die langzaamt reikt
naar het stoppen van de bittere tranen
zacht streelt ze
de koele wang
Angstig in de put der onzekerheid
kijk je naar me op
het bebloede hart
die gekwetst en voorzichtig dichterbijkomt
om te zien wat komen gaat
het voelt zich
niet langer nutteloos...
Dromen zijn toch oneindig ver... :'(
Reacties op dit gedicht
| krullie: | Woensdag, augustus 25, 2004 23:25 |
| prachtig gedicht en voor jou zijn dromen altijd berijkbaar veel grtz xXx |
|
| Hermans Dirk: | Woensdag, augustus 25, 2004 18:25 |
| mooi neergezet | |
Over dit gedicht
| Auteur: valerie bardyn | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 25 augustus 2004 | ||
| Thema's: | ||