Twee schulden die niemand kent
Twee schulden die niemand kent
Een kaars die brand zonder vuur;
de schijn brengt zijn verlichting;
die zijn ronde niet omvat;
die is gebroken in een tweestrijd
Waar geen licht bestaat;
zal het zwart zijn
Waar ik creëer;
moet ik delen
Geef ik aan het onbekende,
of waar ik het zag?
Geef ik brand,
of geef ik om te branden?
Een drietand staat in steen
Zijn verlossing is de schuld
Wie ik spreek, is wie ik verlies
De tweestrijd die ik uitkies
Een kaars die brand zonder vuur;
de schijn brengt zijn verlichting;
die zijn ronde niet omvat;
die is gebroken in een tweestrijd
Waar geen licht bestaat;
zal het zwart zijn
Waar ik creëer;
moet ik delen
Geef ik aan het onbekende,
of waar ik het zag?
Geef ik brand,
of geef ik om te branden?
Een drietand staat in steen
Zijn verlossing is de schuld
Wie ik spreek, is wie ik verlies
De tweestrijd die ik uitkies
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul Sanders: | Maandag, oktober 08, 2001 10:03 |
| 'brand' is zo'n voorbeeld waar je niet weet of het om een taalfout gaat of niet. Ook hier stapel je weer paradoxen. Het is erg moeizaam lezen, het vraagt wat geduld. Maar ik zie. Wat je aanraakt wordt besmet, wat je verwoordt gaat verloren. Je probeert hier aan te geven hoe moeilijk het is om het pure en echte, het gebeuren op het moment zelf te vatten, laat staan er iets mee te doen. Volstrekte eenzaamheid, die je moedig opneemt in schuld. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Nick | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 04 juni 2001 | ||
| Thema's: | ||