kutkonijnen
De gouden letters zijn reeds vervaagd.
Op je marmeren steen
poepen konijnen ongevraagd,
de onverteerde resten van een boeket,
dat ik eens in tranen heb neergelegd.
Op je marmeren steen
poepen konijnen ongevraagd,
de onverteerde resten van een boeket,
dat ik eens in tranen heb neergelegd.
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul: | Vrijdag, oktober 25, 2002 10:48 |
| Toevallig dat dit nog eens op de voorpagina bij Freaks stond. Heel fraai, dat navrante van het leven, dat ongegeneerd een dierbare herinnering overwoekert. Graag gelezen, Daan. |
|
| Sasan: | Zondag, juli 28, 2002 16:58 |
| brrrrr. | |
| Angelike: | Dinsdag, juli 03, 2001 23:49 |
| mooi, alleen de titel past niet bij de stijl van je gedicht..zonde | |
| : | Woensdag, juni 06, 2001 01:37 |
| MMMM raakt me wel...dit gedicht heeft iets... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Daan | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 05 juni 2001 | ||
| Thema's: | ||