het ONAANTASTBARE
Ik voel de leegte in mijn lichaam,
met de warme verpakking errond.
Het doet me meer en meer pijn
en snoert me de mond.
Was ik nu maar een vleermuis,
die kon genieten van het duistere..
Maar het donker lijkt gewoon niet tastbaar,
niet echt iets om naar te luisteren..
En toch laat ik me er vaak door verblinden.
Het zwart is toch geen kleur kon ik toch weten..
Ik laat me weer leiden door de regenboog,
snel weer het onaantastbare vergeten..
met de warme verpakking errond.
Het doet me meer en meer pijn
en snoert me de mond.
Was ik nu maar een vleermuis,
die kon genieten van het duistere..
Maar het donker lijkt gewoon niet tastbaar,
niet echt iets om naar te luisteren..
En toch laat ik me er vaak door verblinden.
Het zwart is toch geen kleur kon ik toch weten..
Ik laat me weer leiden door de regenboog,
snel weer het onaantastbare vergeten..
Reacties op dit gedicht
| Andrea Kriegl: | Zondag, september 05, 2004 23:51 |
| Heel mooi geschreven! Herken het wel een beetj =) |
|
| will hanssen: | Zondag, september 05, 2004 11:27 |
| Mooi geschreven, Thomas....maar zwart is óók een kleur, toch? Will |
|
| *~~~GlitterGirly~~~*: | Zondag, september 05, 2004 11:14 |
| herkenbaar gevoel..... koppiej op he xxx |
|
| Boudaatje: | Zondag, september 05, 2004 10:22 |
| grijpend zwart gevoelig gedicht gered door de twee laatste regels mooi neergezet! knuf |
|
Over dit gedicht
| Auteur: thomas clymans | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 05 september 2004 | ||
| Thema's: | ||