Mei 2001, de zon schijnt doet goed haar best
maar in mijn hoofd doet de storm de rest.
En weer vliegen die gedachten aan vroeger voorbij,
wat was ik bang voor die grote maatschappij.
op school al, was ik een grote sul
kreeg vaak voor een proefwerk een dikke nul.
al had ik alles uit mijn hoofd geleerd
door mijn verlegenheid ging het toch verkeerd.
Ik kreeg een hoofd, zo rood als een biet
als de leraar vroeg, "wie kent het niet?"
het resultaat een vette nul als cijfer
daar zat ik dan met mijn vlijt en ijver.
bang om te falen, alleen tevreden met een negen of tien
hield ik de school dan ook voor gezien.
en als ik nu terug kijk naar die tijd,
heb ik daarvan ontzettend veel spijt.
ik weet heel goed dat ik meer kon presteren
ik kon immers vrij gemakkelijk leren.
Op kantoor werkte in de volgende tien jaar
en weer was die verlegenheid daar.
Ik typte me rot, foutloos en snel
en mijn collega's die brachten het wel.
Want die afdeling over, tot bij mijn baas
daarvoor was ik te verlegen helaas.
Telkens weer stond ik toe te kijken
hoe een ander met de eer ging strijken.
verdrietig hoorde ik de complimenten aan
voor het werk dat eigenlijk ik had gedaan.
Ik zie nu heel duidelijk wat ik verkeerd heb gedaan
maar heb ik daar nu op deze leeftijd wat aan.
Kies ik nu voor geborgenheid en blijf ik thuis
kruip in een hoekje, of poets wat in huis.
Of volg ik een cursus en school me om,
schrijf misschien een boek, of klinkt dat erg stom.
Dit alles waait er door mijn kop
ik ga er mee naar bed en sta er mee op.
zou ik dan nu nog, al is het maar klein
kunnen bewijzen ook "Iemand" te zijn.