Dementie
Heel langzaam, sluipt het binnen, zonder dat je het herkent
en dan opeens de diagnose "Oma is dement".
Ze herhaalt vaak dingen honderd keer,
maar ja ze is ook geen twintig meer.
En iedereen zal wel eens dingen missen
ook een arts kan zich wel eens vergissen.
Je wilt de waarheid niet onder ogen zien
Oma is toch best nog wel kien.
Ze is best slim, want als ze iets vergeet
merk je bijna niet dat ze het niet weet.
Ze noemt geen namen, dekt zich in
vooral bij leden van haar gezin.
Ze veranderd wel van karakter wordt een beetje hard
praat veel over vroeger, heel verward.
En via oorlog en werk als boerenmeid
gaat ze terug nar haar kindertijd.
En dan komt de dag, dat ze haar huisje moet verlaten
ze heeft het zelf niet eens in de gaten.
Het doet veel pijn, maar ja het moet
we bedoelen het toch goed.
Nu zit ze dan in het verpleegtehuis
en nog steeds voelt ze zich daar niet thuis.
Het enigste wat we voor haar kunnen doen
is een bezoekje, een aai en een zoen.
Ze zit in haar eigen wereld, heel klein
och kon ik maar even dichtbij haar zijn.
Dan zou ik haar zeggen, dat wij dit niet deden
omdat ze niet goed was in het verleden.
Maar juist omdat we zoveel van har houden
ze altijd klaar stond, en voor ons sjouwde.
Maar helaas ze snapt het niet meer
en dat doet haar en ons zo zeer.
Wanneer het begon, ik zou het niet weten,
ook ik ben af en toe dingen vergeten....
en dan opeens de diagnose "Oma is dement".
Ze herhaalt vaak dingen honderd keer,
maar ja ze is ook geen twintig meer.
En iedereen zal wel eens dingen missen
ook een arts kan zich wel eens vergissen.
Je wilt de waarheid niet onder ogen zien
Oma is toch best nog wel kien.
Ze is best slim, want als ze iets vergeet
merk je bijna niet dat ze het niet weet.
Ze noemt geen namen, dekt zich in
vooral bij leden van haar gezin.
Ze veranderd wel van karakter wordt een beetje hard
praat veel over vroeger, heel verward.
En via oorlog en werk als boerenmeid
gaat ze terug nar haar kindertijd.
En dan komt de dag, dat ze haar huisje moet verlaten
ze heeft het zelf niet eens in de gaten.
Het doet veel pijn, maar ja het moet
we bedoelen het toch goed.
Nu zit ze dan in het verpleegtehuis
en nog steeds voelt ze zich daar niet thuis.
Het enigste wat we voor haar kunnen doen
is een bezoekje, een aai en een zoen.
Ze zit in haar eigen wereld, heel klein
och kon ik maar even dichtbij haar zijn.
Dan zou ik haar zeggen, dat wij dit niet deden
omdat ze niet goed was in het verleden.
Maar juist omdat we zoveel van har houden
ze altijd klaar stond, en voor ons sjouwde.
Maar helaas ze snapt het niet meer
en dat doet haar en ons zo zeer.
Wanneer het begon, ik zou het niet weten,
ook ik ben af en toe dingen vergeten....
Reacties op dit gedicht
| sweety538: | Donderdag, januari 17, 2002 17:18 |
| Dit is inderdaad echt een super mooi gedicht zeg... kan het echt nie anders zeggen!! Ik heb hetzelfde, alleen gaat het dan om m'n moeder... Die heeft alleen geen dementie, iets totaal anders, maar dat met die bezoekjes en zo herken ik herin!! Maar weet je... Die bezoekjes zijn denk ik toch heel erg belangrijk voor haar!! En dan ben je dichtbij en geniten van elk moment met haar!! kus liefs yemi |
|
| Albrecht Paul: | Vrijdag, november 02, 2001 14:08 |
| Zou die "Miena de Boer" een echt emailadres hebben opgegeven, dan had ze ervan langs gekregen. Van mij toch. Maar ja, zulke K**ventjes zitten in een klein broekje... Mooi gedaan, Huting, vooral die aarzelende laatste regel brengt het dicht op de huid. |
|
| Dani: | Vrijdag, november 02, 2001 12:21 |
| Wat een mooi gedicht! Snif, snotter... Mijn oma, was ook dement geworden, nou, ze was dan ook al in de negentig, maar toch. Uiteindelijk herkende ze niemand meer. Maar doordat ze nog goed ter been was, ging ze veel wandelen in het verpleegtehuis. Maar dan wist ze de weg niet meer terug en moesten we haar eerst zoeken als we op bezoek kwamen.. Ze was erg lief. Ze is in April 2000 overleden. :( Wat jouw gedicht tosh allemaal boven brengt! Heel veel liefs, Dani |
|
| Miena de Boer: | Woensdag, oktober 31, 2001 11:30 |
| KUTgedicht!~!!!!!!!!!!!!!!!!! | |
| Kaj Pannemans: | Zondag, oktober 28, 2001 15:25 |
| ja, wat moet je hier nou van zeggen. Het is erg mooi! Groetjes Kaj |
|
| ans: | Vrijdag, juni 22, 2001 11:59 |
| Doortje, snik, snik woorden overbodig. |
|
| Elly: | Woensdag, juni 06, 2001 23:44 |
| Een gedicht geschreven met veel gevoel...jij staat haar nabij en dat is wat telt. Mooi verwoord. Liefs Elly xxx |
|
| 11je: | Woensdag, juni 06, 2001 18:46 |
| sluit me helemaal bij paul aan en weet je dat bezoekje die aai en die zoen zorgen ervoor dat je heel dicht bij haar bent!! liefs 11je |
|
| Paul Willems (Quikkie): | Woensdag, juni 06, 2001 16:05 |
| Prachtig gedicht over iemand waarvan je intens veel houd mooi beschreven zo uit het leven: gr Paul |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Huting |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 06 juni 2001 | ||
| Thema's: | ||