Eindeloze duisternis
Hoe kon het toch zover komen?
Druppels bloed druipen van mijn arm
Ik heb mezelf alles afgenomen
In 1 druppel van de hemel naar de hel
Toch geeft het een bepaalde rust in mij
Stemmen die langzaam vervagen
Elke kras een stukje leven erbij
Dieper en bloederiger elke keer
Stromen van eenzaamheid overweldigen mij
Ben ik echt helemaal alleen?
Jij die nooit wat liefs tegen me zei
Leegte vult langzaam mijn lichaam
Ik weet niet meer wat ik moet doen
Komt het door de pijn van buiten?
Wat ik van jou verlangde was af en toe een zoen
De krassen in mijn arm stillen mijn onrust
Langzaam kom ik weer bij zinnen
Eindeloze duisternis strekt zich voor mij
Alemaal zeggen ze, je moet opnieuw beginnen
Overal waar ik kijk zie ik druppels bloed
Ik kijk naar mezelf maar niet voor lang
Wat ben ik toch weet stom geweest
De gedacht aan jou maakt me bang
Maar ik weet als de wonden genezen zijn
begin ik weer van voor af aan
Danielle
09-05-2000
Reacties op dit gedicht
| Yoeri Vleer: | Vrijdag, juli 06, 2001 17:34 |
| je weet dat er mensen zijn die om je geven, op het punt dat jij je in je armen snijdt, is er een kans dat de mensen die om jou geven je kwijt raken, al praat je niet meer met me, ik zou gek worden als jou iets overkomt en dat weet je.... -Yoeri- |
|
| Huting: | Woensdag, juni 06, 2001 18:47 |
| Danielle, voor alles in het leven is een oplossing, ook al zie je die niet altijd. Er zijn best mensen die je nodig hebben. Neem mij nou, ik ken je niet, maar je kunt zo goed dichten... Je zult wel zeggen, wat heb ik hier aan, maar je ziet maar je bent nodig al is voor een onbekende... Kom op.... |
|
| Danielle: | Woensdag, juni 06, 2001 18:26 |
| Vind het lief dat jullie me zulk advies geven maar ik denk toch echt dat ik er zelf uit moet komen op het moment dat ik mezelf in mijn armen snijd dan lucht het op maar naderhand heb ik er zo spijt van maar toch weet ik dat ik het gewoon de volgende keer weer doe Danielle |
|
| Paul Willems (Quikkie): | Woensdag, juni 06, 2001 16:10 |
| Danielle; stop er mee je zelf te verwijten. En krassen in je ziel te krijten Je bent het waard om te leven niet om de moed op te geven Er zijn mensen die van je houwen Die moet je leren te vertrouwen Leef voor de toekomst laat het verleden rusten liefs sterkte Paul |
|
| Brammie: | Woensdag, juni 06, 2001 15:23 |
| Goede adviezen ten spijt ben jij tot alles bereid. Toch knaagt een diep verlangen, om jezelf met liefde te omhangen. Jouw tijd komt nog, ook zonder jezelf pijn te doen. |
|
| betty: | Woensdag, juni 06, 2001 11:12 |
| hey danielle ik zou willen schreeuwen stop ermee doe jezelf geen pijn blijkbaar heb je al pijn genoeg de pijn diep in jou zal niet weggaan door je eigen lichamelijk te pijnigen zoek hulp en probeer weer echt te leven veel sterkte |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Danielle... | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 06 juni 2001 | ||
| Thema's: | ||