Nog voor de wekker,
zijn dingetje deed.
En Jantje weer,
achter zijn maantje gleed.
Klopte een vogel,
met zijn snavel tegen het raam.
Keek me onderzoekend,
met doordringende oogjes aan.
Het leek alsof hij wou zeggen,
je leven gaat ook nu wel door.
Niet langer treuren,
om wat je verloor.
Ik heb de knop in mijn hoofd,
weer op lachen gezet.
En stapte daarna,
met mijn goeie been uit bed.
Auteur: Eric Van Aelst | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 06 september 2004 | ||
Thema's: |