De glinstering van jou
Even, heel even
Keek ik jou in de ogen
En zag ik de glinstering
Van je persoonlijkheid
Ik wendde mijn blik af
En je dacht er niet verder
Over na, je ging gewoon
Je gang verder
Als je lachtte, dan lachtte
Ik mee, ik bezag het enthousiasme
Waarmee jij je eigen mening
En gebaren overbracht naar anderen
Als je kritiek had, dan hield
Ik mijn klein hartje vast, bang
Om niet goed genoeg te zijn, bang
Om te falen in jouw ogen
Als je praatte, heel gewoon,
Dan probeerde ik altijd te luisteren
Om je te leren kennen, om je diepste
Gedachten te doorgronden
En als jij een monologe redevoering
Bracht, met het 'zo zou het moeten'
En 'met welke reden, emoties?' dan
Was ik onder de indruk van jou passie
Even, heel even
Keek ik jou in de ogen
En zag ik de glinstering
Van je persoonlijkheid
Ik wendde mijn blik af
En je dacht er niet verder
Over na, je ging gewoon
Je gang verder
Reacties op dit gedicht
| Godvader: | Zaterdag, september 11, 2004 12:01 |
| hoe mooi filosofisch neergezet | |
| Raira: | Zaterdag, september 11, 2004 09:46 |
| schitterend gedicht hoe je alles uit de ogen kunt lezen en verwonderd kunt zijn terwijl de ander het niet in de jouwe ziet maar echt super geschreven liefs raira |
|
| MayadeBij: | Zaterdag, september 11, 2004 08:38 |
| Bijzonder mooi.. | |
| *~~~GlitterGirly~~~*: | Zaterdag, september 11, 2004 08:13 |
| heel mooi verwoord... liefs en xxx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Tinne Verbeek | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 11 september 2004 | ||
| Thema's: | ||