Oceanen van tranen...
Elke nacht,
wanneer de duisternis als
Een zware deken om
mijn schouders valt,
Worden tranen
glinsterende rivieren
Onder het flauwe maanlicht,
Want de nachten zijn
als eindeloze doolhoven,
In mijn dromen ga ik
steeds op zoek naar jou,
Snikkend wakker worden
wanneer je vingers
Voor de zoveelste keer
de mijne ontglippen,
Zachte zonnestralen
drogen 's morgens
Mijn vochtige ogen
langzaam op,
Hopend dat jij mij ook mist
begin ik eenzaam
Een nieuwe dag
(ik denk nog vaak aan hoe het toen begon
we lagen arm in arm in het gras onder de zon...)
wanneer de duisternis als
Een zware deken om
mijn schouders valt,
Worden tranen
glinsterende rivieren
Onder het flauwe maanlicht,
Want de nachten zijn
als eindeloze doolhoven,
In mijn dromen ga ik
steeds op zoek naar jou,
Snikkend wakker worden
wanneer je vingers
Voor de zoveelste keer
de mijne ontglippen,
Zachte zonnestralen
drogen 's morgens
Mijn vochtige ogen
langzaam op,
Hopend dat jij mij ook mist
begin ik eenzaam
Een nieuwe dag
(ik denk nog vaak aan hoe het toen begon
we lagen arm in arm in het gras onder de zon...)
Reacties op dit gedicht
| Sopor: | Woensdag, maart 22, 2006 17:07 |
| Heel mooi gedicht, voel en begrijp direct waar je het over hebt ... Groetjes Sopor |
|
| principessa: | Dinsdag, september 14, 2004 22:13 |
| iemand missen, kan soms toch tot iets goed leiden: een heel mooi gedicht bijvoorbeeld?! | |
| ***Zij***: | Dinsdag, september 14, 2004 21:12 |
| Hey Nessie! Een prachtgedicht! Iemand missen is vreselijk en soms ondragelijk maar probeer toch wat van je dag te maken, life goes on ;-) Liefs xxx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: nes | 
|
|
| Gecontroleerd door: artemis | ||
| Gepubliceerd op: 14 september 2004 | ||
| Thema's: | ||