Wereld van verdriet
Nogmaals op hetzelfde punt,
Adem ik dromen in en onmacht uit,
Met wanhoop als mijn metgezel,
De stilte weer eens veel te luid.
Reiken mijn handen nog steeds trillend leeg,
Naar wat niet meer zal bestaan,
Wat in een ooit verloren leven,
Allang bij mij is weg gegaan.
Maar mijn hart houdt mij gevangen,
In een wereld van verdriet,
Spreken mijn ogen enkel wartaal,
En jij die het nog steeds niet ziet.
Adem ik dromen in en onmacht uit,
Met wanhoop als mijn metgezel,
De stilte weer eens veel te luid.
Reiken mijn handen nog steeds trillend leeg,
Naar wat niet meer zal bestaan,
Wat in een ooit verloren leven,
Allang bij mij is weg gegaan.
Maar mijn hart houdt mij gevangen,
In een wereld van verdriet,
Spreken mijn ogen enkel wartaal,
En jij die het nog steeds niet ziet.
Reacties op dit gedicht
| KimErens: | Woensdag, september 15, 2004 17:27 |
| Prachtig gedicht. Super mooi gewoon, word er stil van..weet niet veel te zeggen want t is prachtig. *Kim* |
|
| miranda klopman: | Woensdag, september 15, 2004 11:41 |
| jah wel droevig maar dat mag je moet erover kunnen praten hij is inderdaad heel erg mooi,.....dit soort gedichten lees ik graag,...er zit zoveel waarheid in... groetjes miranda |
|
| sunset: | Woensdag, september 15, 2004 10:45 |
| Zo droef, wanhopig hunkerend mooi. Liefs / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Engeltjuh |  
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 15 september 2004 | ||
| Thema's: | ||