Stil staat het net op de rand, zo'n glanzende puzzel van glas
dat je hoopt dat het valt op zijn hoofd, je hem niet mag
Gewoon voor de gezellig heid die plantenbak op zijn porem
dat 'ie dan met gebalde vuist schreeuwt over tuig; schorem
en jij dan in je vuistje lacht
In de keuken onstaat een handgemeen tussen haar en hem
hij rent plompverloren tegen een kast omhoog, geen handrem
het schokken van het hout geeft niet mee aan de huid en
kortweg is uit de gapende wond het bloed reeds aan het spuiten
en hij dan in zijn vuistje lacht
achter de lessenaar hij met het blauwe hoofd
piepende krijt op het groene bord
jij achter je tafeltje met inktvlekken versierd
verband gewikkeld om je kruin
je vader; de leraar
Godvader: | Donderdag, september 16, 2004 00:04 |
...en toevoegend, 'het romanschrijver'idee komt natuurlijk uit het feit dat dit in een prachtige verhaalvorm is geschreven...unlike i've seen here... | |
Godvader: | Donderdag, september 16, 2004 00:02 |
hier ben ik weer, niet om bijdehand te doen overigens... want ik respecteer je... want in dit gedicht zie ik dat je op een mooie manier perspectief hebt gebruikt die op het eind pas duidelijk wordt...voor de niet wetenden zoals ik'je vader; de leraar'...en je schenkt enorm veel aandacht aan details op een bewonderenswaardige manier...dit alles zet mij aan het denken of je niet een romanschrijver bent ergens in die richting...toch maar is naar de bieb... | |
*** Lanaatje38***: | Woensdag, september 15, 2004 19:57 |
ik kan me nog herinneren dat mijn vader een paar lessen voor de klas stond.. als gastleraar... ik vond het vreeeeeeeeeeeeselijk.... nu achteraf is het een prachtherinnering... die ik bijna vergeten was.. maar door jou dicht weer teruggekomen is.. dank.. liefs. Lia |
|
Auteur: Han Sterk | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 15 september 2004 | ||
Thema's: |