verdriet
in het donker durf ik te huilen
wanneer niemand mij stoort
in het donkere durf ik te zeggen
wat overdag niemand zal horen
duizend tranen glijden op mijn huid
die verdwijnen in het licht
al mijn woede moet eruit
proef het zout op mijn gezicht
mijn knuffels komen tot leven
en verjagen de donkere nacht
gered door vlinders en beren
getroost door hun warme vacht
in het donkere kan ik huilen
zonder angst zonder spijt
in het donker kan ik zeggen
wat overdag toch niemand begrijpt
Reacties op dit gedicht
| de nifter: | Donderdag, september 16, 2004 08:34 |
| mooi gedicht. maar weet je dat laatste wel heel erg zeker?? | |
| *** Lanaatje38***: | Woensdag, september 15, 2004 21:54 |
| verdrietig dicht... liefs, Lia |
|
Over dit gedicht
| Auteur: KoeZzA | 
|
|
| Gecontroleerd door: cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 15 september 2004 | ||
| Thema's: | ||