Elke dag zo bang dat een leraar me de klas uit komt halen
"Anne, zeg maar niets over je vader, ik ken de verhalen"
Zo bang voor wat die dan zal gaan zeggen
"Anne, het is moeilijk, maar ik moet het je uitleggen"
Zo bang dat een leraar vraagt of ik even mee wil komen
"Anne, het is niet erg, laat je tranen maar stromen"
Zo bang voor wat hij me te vertellen heeft
"Anne, ik moet je vertellen dat je vader niet meer leeft"
Zo bang voor een leraar die met woorden mijn leven verkloot
"Anne, het spijt me, je vader is dood"
In de verte hoor ik hoe de schoolbel gaat
Terwijl ik besef; Het is te laat
*Ik weet het, raar gedicht, maar ik denk er steeds vaker aan dat me vader verongelukt of iets, dat die dood gaat en dan zal ik nooit uitleg en antwoorden hebben gekregen op alle vragen die ik heb... Wat nou als het te laat is?*
~Anne(15)~