een brok in mijn keel
het word me allemaal teveel
tranen proberen te verstoppen
alles op kroppen

weet dat het verkeerd is
het is iets waar ik al lang over gis
voel me zinken
wil niet in het verdriet verdrinken

kan het niet meer aan
kijk de maan
het enige licht in me leven
kan niemand nu iets geven
veel pijn
als messensteken door mijn hart
word helemaal afgemat
wil niet praten
ook niet met mijn echte maten

tranen rollen nu over mijn gezicht
tijdens het schrijven van dit gedicht
denkend....
wat moet ik nou?
dit allemaal omdat ik zielsveel van iemand hou
mensen zeggen....
jullie horen bij elkaar

we hebben een sterke band
misschien houd deze stand
weet het niet meer
het doet teveel zeer

kan niet beschijven hoe ik me voel
diegene alles vertellen is mijn doel
maar weet niet hoe
dat maakt me moe

we zeiden altijd alles tegen elkaar
maar nu denk ik dat ik het diegene bespaar
kan alles tegen diegene zeggen
maar over dit zal ik mezelf het zwijgen opleggen

hoe zal diegen zich voelen
ligt ie af te koelen?
of zijn vriendin te zoenen?
waar zal ik dat op doelen?

weet niet wat me te doen staat
denk niet dat ik het erbij laat
hoeveel pijn het ook doet
ik bedoel het goed

nu ik diegene mis
en erover gis
wil ik gaan
weg uit diegene zijn leven
en mijn bestaan