Syndroom
SYNDROOM
De schemer omfloerst het venijn,
ademt bloesem langs het gelaat…
Alsof er geen boze dromen zijn.
Neemt haar in een warme omhelzing,
Even verlost van de flitsende pijn.
Haar dromen komen niet meer uit een pil,
Een fles of uit een verwarde geest.
Hersenspinsels weeft ze overdag,
Bij daglicht bevecht ze het ware beest.
Verdrongen wanen uit een ver verleden,
Zitten haar na tot in haar realiteit,
Vermorzelen met stampend geweld haar heden,
Vechtend strijdt zij door elke lange dag,
Raakt zo haar reeds verloren leven kwijt.
Reacties op dit gedicht
| *** Lanaatje38***: | Vrijdag, september 17, 2004 17:23 |
| bijzonder mooie woordkeuze... poëzie.. liefs, Lia |
|
| MayadeBij: | Vrijdag, september 17, 2004 12:50 |
| cool :) En garde! ik schop wel tegen mezelf ;) wel zo nuchter.. | |
Over dit gedicht
| Auteur: willy Vittali | 
|
|
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 17 september 2004 | ||
| Thema's: | ||