HeLeMaAl verloren
Lang geleden,lange tijd in het verleden
dat ik nog zo rein en soepel was
alles overziend,volgens de weg der treden
luisterend hoe ik mijn gesloten boek voorlas:
Ik ben een jongen per nature,
vechtend voor mijn bestaan,
versloeg ik elke mogelijkheid tot leven,
vrijheid was het enige dat mij deed aanstaan..
Zo vrij als ik me gedroeg,
zo gesloten werden mijn wegen,
ik stond bevrijd voor alle poorten
maar overal kwam het besef
dat ik de sleutels had verloren..
dat ik nog zo rein en soepel was
alles overziend,volgens de weg der treden
luisterend hoe ik mijn gesloten boek voorlas:
Ik ben een jongen per nature,
vechtend voor mijn bestaan,
versloeg ik elke mogelijkheid tot leven,
vrijheid was het enige dat mij deed aanstaan..
Zo vrij als ik me gedroeg,
zo gesloten werden mijn wegen,
ik stond bevrijd voor alle poorten
maar overal kwam het besef
dat ik de sleutels had verloren..
Reacties op dit gedicht
| Raira: | Vrijdag, september 17, 2004 21:07 |
| erg mooi van begin tot eind...en je bent je eigen sleutel....dus alle poorten zijn te openen liefs raira |
|
| sunset: | Vrijdag, september 17, 2004 19:57 |
| Je komt tot een schitterende climax in dit gedicht. Mooi. Liefs / sunset PS: En toch heb je de sleutel altijd zelf (al gehad). |
|
Over dit gedicht
| Auteur: thomas clymans | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 17 september 2004 | ||
| Thema's: | ||