Waanteefjesdingen preek wow en wow:
Moe van de Pubers, die hier samen alles groot maken
(was ik daarom weeral gestopt op die werkplek onlangs?)
Dit is wat ik in mijn notitieblokje neerschreef gisteren:
|Er waait een puberale wind doorheen deze serieuze zaken.
Er vindt plaats een communiseren, waar eerder uitwisseling was.
-'Vandaag heb ik dit meegemaakt; ik vertel je dat even': 12 reacties.
of: -'ps: ik zag een film hierover, dus dit gaat niet over mij, xxx freakies': 9 reacties.
en dan gedichten die opzichzelf staan, duurzamer in de tijd (dus), niet
overgeven aan tijdelijke en stie gerelateerde communicatie: 1 reactie, en wel deze:
-'Goh, deze is wel wat lang'. (22 regels?; maarja de zinnen waren wat breder he...)
...Ik weet niet....; ik ga nog meer maar serieuzer zijn...|
(enzo ook onderhevig aan de interactie?!....; I dont think so!!!!)
Dat totaal grenzeloze, tussen jou en mij.
Voor mij hoeft dat niet.
Mocht je dat vervelend vinden
lees je mij maar niet.
http://chatplaza.nl/ :voor jullie dagelijks gebabbel.
Om puur de schoonheid is het me te doen.
U should know nothing is important, but everything u choose.
Alexey Ignashov's glimlachje.
note: Beeldjes van Elfjes maken, om in het bos te zetten.
Sommige gedichten zijn als snoep voor mijn geest.
Ze zwabberen en twinkelen rond mijn hoofd
En in de kronkels voer ik mij dan weg, door een
electrische hoogvlakte. Waar alle objecten enkel een melodie zijn,
stoelen, straten, bomen, een kind...stromend en stromend.
Sommige gedichtjes zijn als een bankje
waar een geweldige thuishaven zit te wachten
op een schip dat binnen vaart.
Op de éen of andere manier, doe ik alles maar één keer. (Alexey Ignashov's glimlachje)
AANT 1: Trauma: 1 wond, verwonding; 2 sterke, schokkende zielsaandoening die een
blijvende stoornis veroorzaakt.
Mijn liefde voor de getraumatiseerde mensen. Zij die zichzelf gerelativeerd hebben
gevoeld ingaande de omgevind...Die hun lijf hebben zien opgaan, ondanks zelf in een
buiten liggend iets......Zij die de omgeving nu zien met veel meer perspectieven....
The Nobble Art of uitslapen. (de kunst dromen te vangen)
We zijn allemaal gasten van de zomer en het goede weer.
Straatcultuur; het is goed en het is slecht. (het beste kun je wonen
ver van de evenaar, Canada, Zweden)....Hoe we zijn heeft alles te maken met waar we wonen.
Is het simpel te denken dat mensen die buiten onder de hete zon en de blauwe lucht leven
een huls minder hebben en meer aan de interactie met de anderen onderhevig zijn?
En dus meer ruzieë, feesten en voortplanten?....
Ik wil daaraan toevoegen, dat ik daaraan eigenlijk zo helemaal niets aan toe te voegen heb.
Ben je ook zo gek als mij van het leven?...
(gaat zich even in de pan gehakt verdiepen...)
Its a Screamer; never fear a Screamer...
AANT 2:...Moge het gegeven en diens nazang van wat het trauma opriep een zware last
leggen, blijvend, veelvuldig, en de eigen zinnen flikkerend perspectieven an en uitzetten
daardoor, teveel...de wil helder te blijven zien afnemen in die mate dat afscheid aanlonkt;
en het afhaken daadwerkelijk gebeuren, zoals gebeurd bij menigeen: zij hebben toch een
volledig leven geleefd...en als er een God voor hen bestaat; mogen zij gaan vechten tegen
het kwaad. En moge er geen God voor hen bestaan; de natuur blijft een eeuwig gegeven....
Schets: Een Maastrichtse vooravond: Met zijn lelijke stem, met zijn lelijk strak gekraak...
leest hij zijn gedichten voor, aan hen die kwamen om te luisteren. (Nienke en ik vallen
binnen als iedereen al betoverd in stilte zit...) Wat was het stil in het hoofd ineens; ik
bedoel waar was het stille in mijn hoofd naartoe gegaan zo snel? (van de schrik, blijven
wij ontdaan aan de zijkant staan, kijken overheen de rijen stoelen, houden onze schouders
bij de deur) Niemand weet wat de dood is, noch de vrede, maar we weten alles van
verhoginkjes, centrale plekjes, pauze's tussen woorden en het hele brooze zijn...Het lelijke
gekras klinkt tot hoog in de nok, van dit wat vroeger een kerk was...en iedereen zit als voor
een vuur dat haar ding doet met de ogen...(de oorverdovende werelijkheid)
Het ademen en het uur... Ik loop alvlug de koelte van het buiten binnen...(en Nienke bleek
dat toch ook wel beter te vinden) waar door de vroege vooravond, mensen naar huis liepen,
of uit huis weg en juist met dorstige blikken, zochten naar iets scherps. (getweeën liepen
wij met hen mee...genoten ervan daar weg te zijn; lieten Komrij zijn gebrazel, en de luisteraars
hun trans...Nienke gooit weeral een nieuw balletje op; (een cultuursnuifster is zij toch wel)
omdat zij het is wil ik wel mee en de avond gaat nog wat voort....
(oftewel; mijn eerste en laatste poëzielezing, oftewel; Komrij ontwaakt.)
Its better to remain with the young of heart, then to fall down with the big people.
Never trust a gambler, and i do mean dont.
Ferrytales...a ode to ferrytales.
Halen ze onze enkele mooie muziekjes bij ons weg, en leggen er inplaatsvan een ontstijgen
een neerdalen naar hun vulgaire product verkoop in.
De sport meest rechte lijn krassen in het zand, over 80 meter, of de sport het langste stilzitten
op een stoel (van de standaard 11 klasse) Met knipperen en zonder met zonder knipperen met
de ogen)...(met geluid en knipperen, en met geluid en zonder knipperen) (Alexey Ignashov's glimlachje)
Je moet je eigen ingang vinden (en het erover hebben)...niet het erover hebben dat je het
erover zult gaan hebben als je je eigen ingang gevonden hebt.
Zo klein ons land; als ik twee stappen zet...
Do we draw your attention?; no we dont...(Tekst voor op een billboard)
AANT 3:...Zovele meer processen (in de cel die aangevallen werd, doorprik en herstellend weefsel
moest ontwikkelen...Deze cel lijdt een veel complexer bestaan daarna, hoe laag haar levensvorm
ook is, of hoe hoog...Zij ontwikkeld voor het eerst een geheel nieuwe kennis van haar omgeving,
stoffen ontwikkelend die voortaan de aanvallers zullen herkennen...Oefeningen de stofwisseling
sneller te laten gaan om deze nieuwe helingsstoffen snel in geval van nood aan te kunen maken en
transporteren en in gang zetten op de plek van de binnenval...Omgaand ziend, voorteerst, in een
roes in het begin, en later alsnel met een invoelende onbewuste weet van de kans op opnieuw
een aanval... Zoals een bang kind, schuchter en teruggetrokken kan zitten kijken, stiekum, naar het
gezelschap om hem heen...maar later dubbel zo vrijzinnig, dubbel zo blij, (eindelijk alleen te zijn)
springend in het rond, pratend met de dingen...zo blij worden andere niet bange, niet schuchtere
kinderen niet.
Ik heb niets tegen mooie vrouwen, maar bij mooie vrouwen sterf ik een beetje...
Omdat de onpartijdigen als ze opgeschrokken worden om weer terug tot ruste te komen
altijd een vingertje willen wijzen om van weg te lopen, worden zij die goed proberen te
doen altijd gestraft...voor hetgeen zij die slecht doen nalieten op hun alweer ontvluchte
plek van het misdrijf.
-'Ja, nee; hondjes heb ik al twee, maar alleen mijn mannetje wil maar niet als de hondjes doen...'.
Speelt iemand in de overliggende flat Forever Young, van Bob Dylan, voor de buurt en zijn
eigen dove oren. Na het liedje zet degene de muziek weer zachter, maar natuurlijk doen de
Eikeltjes uit de buurt die hun volume meegedraait hebben dat nog niet, en zo klinkt er nog
een half uur Rave (hartslag duizend) door de straten....
Je zou denken dat de Forever Young persoon daar van leerde, maar nee; een weekje later
klinken enkele liedjes van Subterranean Homesick Blues door de buurt....Ik overleg mij
of ik het diegene zal gaan uitleggen...maar kom tot de conclusie dat deze persoon nog veel
vervelender dan onze (nog) asocialen moet zijn...en dan zet ik Southpark maar wat harder.
Its so hard when u dont belong with the others that dont belong...
Zij die de liefde gewoon liefde noemen...en J.C Bloem schreef geen woord teveel, en daarom
is hij met 5 gedichten nu beroemd....zij die de liefde gewoon liefde noemen.
AANT 4:...Opgroeien bij getraumatiseerde ouders, kan ook een heleboel 'goeds' doen voor de
ontwikkeling van een kind. (bv als deze ouders het kind leren dat je het lijf ook kunt gebruiken
als een huls om je in terug te trekken, bv als deze ouders het kind een vennijn meegeven
aangaande eerlijkheid en grenzen...) Wie geeft zijn kinderen mee dat elk van je zintuigen, horen,
ruiken, zien, een wereld op zich kan zijn? en te gebruiken voor alle doeleinden, je volledig in te
openbaren?...
(Alexey Ignashov's glimlachje...)
AANT 5:...Een beetje begeleiding, om niet aan de verschillen met de ander ten onder te gaan...
Wat meer begeleiding voor hen die blijven aangevallen worden...Het besef verspreiden dat ze
nu eindelijk kunnen leven gaan...als individu, ipv een onbewust uniek organisme dat van het
wezen van het leven echter nog geen verstand heeft of weet, noch van de manieren die er zijn
om iets te laten vluchten, zelf te vluchten, of van de redenen tot vluchten te omzijlen...Want
laten we eerlijk zijn; wat wij ook wel oppervlakkig noemen is toch puur dit gebrek aan nieuwe
verworven inzichten nog...En laten wij eerlijk zijn asociale en egoïstische persoonlijkheden,
hebben toch enkel in die richting een gebrek.
AANT 6:...Waar kun je oa aan zien dat er een trauma heeft plaatsgevonden?:...
De adem is (als bij de dood) al eens gestokt in zijn ritme...En daarna is dit ritme nooit meer als
vanzelf. Flitsen in het hoofd die overrompelen, (zoals schrikmomenten bij het kijken naar een
Horrorfilm) en die komen en gaan als asociatie de sfeer bij het snijdende verleden legt.
(Angstdromen in de slaap, ookal kan het jaren niet zijn.) Controle verlies over eigen zinnen,
wanneer zaken binnen dringen die aangaande het eigen zijn (of dat van anderen) een vraagteken
legt. Moeite met overgave, moeite met 'vast' zitten aan dingen, zaken, situaties, handelingen, ritme,
tijd, mensen...alles weleens. Moeite de onbestendigheid van het leven te vergeten, te
accepteren, en moeite hebben met het hier juist wel en juist niet aan denken op de momenten dat
het juist nodig is, of juist niet.
Kans bestaat dat als er sprake is van aanwezigheid van enkele van deze zaken bij u, u eens in uw
leven een trauma ervaarde. Toegegevenmenig trauma kan zo heftig zijn dat de gang van het
'normale' leven verder in die mate uit het zicht verloren kan worden, dat de omgang ermee welbijna
helemaal ondoenlijk wordt...maar die trauma's daargelaten, en die die meteen doden; trauma's kunnen
een verrijking zijn, een toevoeging bij je mens zijn, een verrijking voor je cel.
Ikzelf probeer dit nu vanaf heden zo te blijven zien, beseffende dat als ik dit niet zal doen ik een
wzenlijk aspect van het leven zal laten liggen.
En ik probeer nueens niet ook puur en alleen uit naïeve verblinding, door culturele angst...Zoals de
cultuur nu eenmaal bepaald over de meest indringende zaken, die de meest grote overgave
vereissen, en dus te zien enkel als gevaarlijk, links zal moeten worden neergelegd en Slecht zal
moeten worden genoemd. Om als geheel maar niet te verzanden bij dingen die niet verblind nog
vooruit blijven gaan...want net als de eencellige, is toch nog ons menszijn te betittelen, die
eencellige die nog niet zijn trauma wil zien.
Alexey Ignashov's glimlachje...
19'09'04.
theike: | Vrijdag, september 24, 2004 16:22 |
weer iemand die omheen de onnoemelijke taal en typ fouten nog iets wist te zien?...;-) thx, Sheen. Ikzelf vind deze ook wel, nuja...op zijn minst interessant. |
|
Sheena: | Vrijdag, september 24, 2004 16:16 |
had ik dit relaas toch bijna gemist en goh, zelfs op bepaalde punten zitten knikken. ik zeg niet waar, sorry veels te druk bezig met serieuze zaken ik :P |
|
shelob: | Maandag, september 20, 2004 01:53 |
Schenk je mijn liefste glimlach, vind lettertype nooit een punt, wel de punten die je hebt neergezet, en zet nu knocking on heavens door op, zachtjes uiteraard, want we willen niet dat er op die deur geramd wordt, kusje van Shelob.. | |
theike: | Maandag, september 20, 2004 00:14 |
hoi Georgina. Ik kan me ook niet meer herinneren of iets gezegd heb en wat dat iets geweest zou kunnen zijn...sorry, ik hoop niet dat je het ziet als desinteresse;-) Wat een dooddoener;-) te zeggen dat je schrijft om je gevoelens te uiten...lol. Maarja, ik weet de context natuurlijk niet meer. Dank je voor het uitlezen van deze lange plaatsing vandaag, en dank je voor je leuke reactie... Ohja; over dat kleine arial groote 1 lettertype? Als ik dat bij deze wat langere zi |
|
Georgina: | Zondag, september 19, 2004 22:14 |
Jammer dat niemand hier een reactie op heeft gegeven. Ben bang dat het komt door de lengte... Gelukkig hou ik veel van lezen! Zou je het alleen de volgende keer in een iets groter letter type willen zetten? dit is zo moeilijk te lezen... Maar goed, om even terug te komen op wat je schreef. Geloof dat ik begrijp wat je bedoeld. Trouwens, ik kan het verkeerd hebben natuurlijk, maar was jij het niet die mij ooit een reactie gaf op een gedicht ( weet niet meer welke hoor ) met daarin iets |
|
Auteur: theike | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 19 september 2004 | ||
Thema's: |