dat ene telefoontje..
En daar wachtte ik dan,
Eenzaam en lang,
Tot dan heel plotseling,
Mijn telefoon afging.
Jij zou belle.
Lieve jelle,
Ik heb het je vergeven,
Ik wil je weer terug in mijn leven.
Ik heb je gemist,
Ik wilde enkel dat jij wist,
Dat wat je deed echt niet kon.
Maar kijk niet langer achterom,
Neem me morgen in mijn armen,
Als ik jouw bed kom verwarmen.
Tot dan, dikke kus, je lieve schat.
En dat was dan dat.
en het duurde en duurde,
maar kwam nooit.
Ik bezuurde,
Wat ik had weggegooid.
Eenzaam en lang,
Tot dan heel plotseling,
Mijn telefoon afging.
Jij zou belle.
Lieve jelle,
Ik heb het je vergeven,
Ik wil je weer terug in mijn leven.
Ik heb je gemist,
Ik wilde enkel dat jij wist,
Dat wat je deed echt niet kon.
Maar kijk niet langer achterom,
Neem me morgen in mijn armen,
Als ik jouw bed kom verwarmen.
Tot dan, dikke kus, je lieve schat.
En dat was dan dat.
en het duurde en duurde,
maar kwam nooit.
Ik bezuurde,
Wat ik had weggegooid.
Reacties op dit gedicht
| Ben_mezelf: | Zondag, september 26, 2004 13:50 |
| Mooi |
|
| sunset: | Zondag, september 26, 2004 09:32 |
| Heel dikwijls zijn wij de oorzaak van onze eigen pijnen inderdaad. Mooi verwoord. Liefs / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: tweegeslacht | 
|
|
| Gecontroleerd door: Pieps | ||
| Gepubliceerd op: 26 september 2004 | ||
| Thema's: | ||