Soms was het een diepe stilte,
een stilte die diep door me heenging.
Ik dacht niet aan iemand anders,
ik dacht alleen aan jou.
Jij was diegene die ik nodig had,
maar na een tijd begon ik iets in te zien..
Je maakt geen genoeg tijd voor mij,
meer voor je vrienden.
Maar..
Ik accepteerde het in het begin,
dat was mijn stomme fout.
Dat had ik zeker nooit moeten doen.
Je maakt me bang,
bang voor de werkelijke waarheid.
En ja misschien ben ik wel jaloers,
en misschien let ik wel teveel op je.
Maar geloof me,
ik wil jou niet kwijt.
Je bent een stiekeme steun,
alleen al kijk je al naar me.
Een arm van jou om me heen,
het geeft me een warm gevoel.
Jammer genoeg,
zal dit niet zoveel voorkomen..