*en toch ,sta je weer op*

Dagen vol zorgen,
angst voor de pijn van morgen,
verdriet hou je telkens maar verborgen,
terwijl je van binnen helemaal kapot bent..

Het leven doet je zoveel pijn,
je voelt je koud en klein,
niet langer hier kunnen zijn,
mischien bied de dood dan toch een mooie uitweg?

je vraagt je af,waar moet je heen,
je voelt je zo alleen,
je hart gemaakt tot steen,
maar toch ga je maar weer door met je leven..

Geschreven door

*silliej*

Reacties op dit gedicht

silliej vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

~Starlight~:	Maandag, september 27, 2004 11:06
sweetie je zegt dat je jezelf kapot maakt als je alles binnen houdt... LAAT HET ERUIT! vind iemand (makkelijker gezegd dan gedaan :( ) die je vertrouwt en waarbij je veilig voelt, en laat je gaan... knufkus hvj

*Nadine*:	Maandag, september 27, 2004 10:08
pff, prachtig gedaan liefiej ik w0u dat ik je k0n helpen! maar je m0et er0ver heen k0men met hulp ns0 meis pak die kans het is s0 m0eiluk praten kweet, maar jij wil t0g ook n0rmaal verder leve? ik h0u s0 van je liefiej en je vriendinnen 00k! dikke s0en nadine

Over dit gedicht