Het omen Zwaan
HET OMEN ZWAAN
Vermeend om mij te straffen streek ze vanuit de noordelijke hemel
Vanuit regenzware wolken neer.
Om mij te herinneren aan de herfst.
De kleurende verkwijning
Van schoonheid
Die gedoemd is tot verdwijning.
Deze blinkend blanke hemelvogel,
Draagster der sterren,
Kwam als een kabbalistisch teken tot mij.
Geen troost bood het met gouden vonken bezwangerde water.
De zomer is echt voorbij.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: willy Vittali | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 27 september 2004 | ||
| Thema's: | ||