Mensen kunnen veranderen, ik ben daar het levende bewijs van
En als mij het lukt, weet ik zeker dat iedereen het kan
Mijn verdriet uitte ik alleen maar in boosheid
Ik had teveel woede in me, die moest ik gewoon kwijt
Ik kon niet eens huilen toen me opa en oma overleden waren
Ik zat daar maar als een zombie voor me uit te staren
Boos op alles, boos op iedereen
Ik voelde me zo ontzettend alleen
Ik sloot me af voor de buitenwereld, ik wilde helemaal niks meer
Er was geen op meer, het ging alleen nog maar neer
Ik deed mezelf pijn om alleen maar iets te voelen
Om de woede in mij een beetje te laten af koelen
En toen dat ene moment, wat me nog zo helder bij staat
Ik zou nooit gelukkig worden met alleen maar gevoelens van haat
Als ik zo niet langer meer wilde leven
Dan moest ik veranderen, en mensen eens een kans geven
Eens naar mezelf kijken, en niet steeds de vinger op een ander gericht
En zo kwam ik eruit, mensen zien nu mijn ware gezicht
Niet meer verscholen achter een masker vol woede en haat
Maar een jonge vrouw waar het nu heel erg goed mee gaat