We hadden vandaag weer zo’n mentorles
We mochten huiswerk maken maar de meeste hadden het al af
Een jongen uit mijn klas, ging praten met de lerares
Hij praatte over zijn moeder, hij was al een beetje van het verdriet af

Ik kreeg traantjes in mijn ogen
Dus ik was niet de enige die iemand had verloren
Ik probeerde de paar traantjes zelf te drogen
Ik mocht niemand storen

Gelukkig had niemand het gezien
Mijn mentor had wel gezien dat ik het moeilijk had
Gelukkig zag niemand in mijn klas mijn gegrien
Ze kwam in de pauze naar me toe, ze is écht een schat

In de klas knipoogde ze al
En ze zei : Jij was aan het denken, of niet?
En zo was het ook het geval
Ik had gewoon even verdriet

In de pauze vroeg ze hoe het ging
Ik keek haar aan maar was stil
Ik was niet goed in de stemming
Ik voelde van binnen een gil

Ze liep naar me toe
En ging op haar hurken zitten
Ik wou wel praten, maar hoe
Het ging me allemaal tegenzitten

Ze zei dat ik dus niet de enige was
Dat het allemaal zo moeilijk is
Dat ze had gezien dat ik wit weg trok in de klas
Het is gewoon, omdat ik hem mis…


][ Nja.. gister was er dus een jonge die over zijn overleden moeder begon tegen mijn mentor (ik wist niet dat zijn moeder overleden was).. en nja.. ik zat gewoon aan mijn tafeltje, en had niks te doen.. en was gewoon aan het denke enz, en toen kreeg ik dus de heletijd trane.. omdat er ook al un meisje over haar zus aan het praten was.. en die had in de vakantie heel ernstig in het ziekenhuis gelegen, omdat die gehandicapt is.. en nja.. ze zei dat die de dood op haar gezicht had staan, en er dus heel eng uit zag.. en nja.. bij mijn broer, toen draaide zijn ogen ook toen hij gereanimeerd was.. en de heletijd schokken enz.. dus ik zag het gewoon voor me..][