En ik wachtte.
Ik wachtte zolang,
totdat de dagen doodgingen.
Elke klok in elke hoek.
Klikkend en tikkend.
Ik zag niks, slechts de tijd.
Wachtend in de kou,
zag ik je gezicht voor me.
Had je me vergeten?
Gaf dit hart niet meer
om mij? Om me alleen
te laten blijven in afwachting.
Ik keek om, maar ik zag
alleen een witte muur. Ge-
barsten van pijn, was het.
Zou iemand nog komen
om me op te halen? Je
had het heimelijk beloofd.
Die ogen zou ik nooit
kunnen wantrouwen.
Had je me toch
vergeten???