de grootste oorzaak!
12 jaar lang, de pijn en vernedering
als me moeder het huis uit ging
als tante woonde je bij ons in
maar je maakte het alleen mijn zusje naar de zin
de eerste jaren liet je me gewoon gaan
je deed niks voor mij, je zag me niet staan
in jou ogen deed ik toen bijna niks goed
dat liet je horen, zo verdween mijn eerste beetje moed
later begon je me gewoon te negeren
en gingen we steeds vaker elkaar de rug toe keren
al die tijd wist mijn moeder er nog steeds niks van
dat wilde ze ook niet, daar stond ik dan
tussen vernedring en niets weten
een groot deel van mijn zelfvertrouwen al versleten
in jou ogen deed ik toen nooit iets goed
dat liet je horen, zo verdween nog een beetje moed
toen begon je ook met slaan en trappen
ik kon niets meer dan roepen dat je moest kappen
mijn zusje was degene die alles goed deed
en ik was degene die iedereen maar vergeet
het maakte me eigenlijk ook niks uit
ik haat je!! en dat riep ik vaak en luid
in jou ogen deed ik nog steeds nooit iets goed
dat liet je horen, zo verdween ook mijn laatste moed
zelfvertrouwen versleten, moed verdwenen
haat voor mezelf van hoofd tot tenen
nu jij eindelijk uit mijn leven bent
het verwerken en het verdriet dat naar mij toe rent
krassen over heel mijn lichaam
alleen en starend uit mijn raam
mijn leven is gezonken als een boot
en nu wil ik vaak alleen nog maar dood
als me moeder het huis uit ging
als tante woonde je bij ons in
maar je maakte het alleen mijn zusje naar de zin
de eerste jaren liet je me gewoon gaan
je deed niks voor mij, je zag me niet staan
in jou ogen deed ik toen bijna niks goed
dat liet je horen, zo verdween mijn eerste beetje moed
later begon je me gewoon te negeren
en gingen we steeds vaker elkaar de rug toe keren
al die tijd wist mijn moeder er nog steeds niks van
dat wilde ze ook niet, daar stond ik dan
tussen vernedring en niets weten
een groot deel van mijn zelfvertrouwen al versleten
in jou ogen deed ik toen nooit iets goed
dat liet je horen, zo verdween nog een beetje moed
toen begon je ook met slaan en trappen
ik kon niets meer dan roepen dat je moest kappen
mijn zusje was degene die alles goed deed
en ik was degene die iedereen maar vergeet
het maakte me eigenlijk ook niks uit
ik haat je!! en dat riep ik vaak en luid
in jou ogen deed ik nog steeds nooit iets goed
dat liet je horen, zo verdween ook mijn laatste moed
zelfvertrouwen versleten, moed verdwenen
haat voor mezelf van hoofd tot tenen
nu jij eindelijk uit mijn leven bent
het verwerken en het verdriet dat naar mij toe rent
krassen over heel mijn lichaam
alleen en starend uit mijn raam
mijn leven is gezonken als een boot
en nu wil ik vaak alleen nog maar dood
Reacties op dit gedicht
| LindsayAmy: | Zaterdag, oktober 02, 2004 14:16 |
| Meisiej..kommop...WIJ KUNT NIET ZONDER JE!!..je moet volhouden..je moet daar weg..kom maar hier..bij mij..IK HOUW VAN JE!!..Kus | |
| sunset: | Zaterdag, oktober 02, 2004 08:48 |
| Hé, (zelf)vertrouwen, moed, liefde ... het ligt allemaal in je hoor. Je moet het alleen nog maar durven 'grijpen'. Zo intriest, smartelijk neergezet. Liefs (en mijn genegenheid) / Sunset |
|
| Paulina: | Zaterdag, oktober 02, 2004 02:32 |
| Prof. hulp is moeilijk.. Je zegt t zelf al, ze voelden niet goed aan. Geef dat aan, net zolang je iemand hebt gevonden. Je hoeft niet een uur vol te praten.. Zij stellen wel vragen, je moet niks! Probeer vertrouwen te krijgen, dat helaas niet zomaar :( Je leeft nu enkel voor je vrienden.. Ik begrijp je heel goed. Normaal gesproken zou ik zeggen, nee leef voor jezelf maar die houvast heb je nu nog niet. Probeer de goede dingen toch op te schrijven, elke da |
|
| *klijntje*: | Zaterdag, oktober 02, 2004 01:11 |
| heey paulina bedankt voor je reactie, ik heb prof. hulp gehad, maar dat werkte niet ik kon mijn verhaal niet kwijt, ik voelde niet het vertrouwen wat ik nodig had om het te kunnen vertellen. toen ik un jaar of 6/7 was heb ik voor het eerst met un prof. iemand gepraat en die zei dat ik in un dagboek moest gaan schrijven maar dat hielp nix nu, 2 maanden geleden heb ik met 2 verschillende psychologen gepraat en het lukt me gewoon niet, ze stellen 1 vraag en verw88 dat ik het hele uur vol lul, |
|
| Paulina: | Zaterdag, oktober 02, 2004 01:02 |
| De dood lijkt een makkelijke optie, soms wel de beste optie. MAAR, deze maar is belangrijk!, als je voor verwerken kiest zul je zien dat je eruit zal komen als een sterke slimme vrouw. Deze woorden doen je misschien nu niks maar zo ga je later ook denken. Zelfvertrouwen is belangrijk, je zal moeten knokken ervoor. Ik weet dat je te moe bent ervoor maar je hebt t jaren vol kunnen houden. Teken dat je sterk bent, ook sterk genoeg om aan het verwerken te beginnen..!! Do |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *klijntje* | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 02 oktober 2004 | ||
| Thema's: | ||