Al ga ik dood ik draag haar bij me;

in mijn jaszak

in een verhaal

Zij is gedichtenreeks op zich;

in woord aan woord

geknoopte taal

Dus schrijf ik zinnen die haar beschrijven;

in luid verdriet

met veel kabaal

Stenig mij want ik ben de oorzaak;

van verleden

vol kwetsuur

Bont en blauw ben ik geslagen;

als het lief van

Regilio Tuur

En dus mijn imago maar laat varen;

op goed geluk

tot onder vuur

Zij beschuldigt mij van waarheid;

in een fractie

van de toevlucht

Die als elektrische dekens gemis verwarmen;

zonder boete

spoor van zucht

Dus de storm ziet oplaaien zonder angst;

voor opkomst van

donkere lucht

Zaai ik velden vol paniek als ik verliefd kijk;

naar maniertjes

frivoliteiten

Oogst ik dorre takken zonder spoor van vrucht;

naar de knoppen

de verwijten

Springen over en weer als stoffige insecten;

zonder twijfel

in tapijten

Want nooit meer raken mijn verweerde lippen;

zachte haartjes

op haar benen

Of zie ik haar kleren liggen op plavuizen;

van overhaast

naakte tenen

Die zich wonderwel uitstekend lenen;

als uitzichtspunt

fraai stilleven

Draai ik om mijn as en mis haar naast me;

haar zachte buik

met lichaam kaal

Als naakt gewit door licht van sterren;

ons paradijs

fatale kwaal

Al ga ik dood ik draag haar bij me;

ik mijn jaszak

in een verhaal