op het schoolplein
sta ik weer helemaal alleen
niemand waar ik bij kan zijn
nergens kan ik heen
alleen in de klas
met alleen jongens als klasgenoten
steeds maar hopen dat het maar voorbij was
en dat die schooldeuren achter mij werden gesloten
ik ben zo onzeker
en bang om af tegaan
dat er altijd naar me word gekeken
en denken kijk die nou in haar eentje staan
met wie moet ik praten?
ik ken helemaal niemand
ik voel me in de steekgelaten
ik besta alleen maar in niemandsland...
| sunset: | Dinsdag, oktober 05, 2004 19:37 |
| In plaats van te wachten tot iemand naar jou komt, kun je misschien vanuit jezelf naar iemand toe gaan? Ook al lijkt dit schier 'onmogelijk'. 'Geven' is ook 'krijgen' namelijk. Mooi verwoord. Liefs / sunset |
|
| ingrid15: | Dinsdag, oktober 05, 2004 17:05 |
| Heey Als je niemand kent moet je proberen contact te maken. Praat mee als de klas het ergens over heeft en laat je mening horen. Dan zal je steeds meer opvallen en komt t wel goed denk ik! Succes! Je mag me altijd mailen als je wil. *kus*knuffel* |
|
| Auteur: *~-_dani_-~* | ||
| Gecontroleerd door: Pieps | ||
| Gepubliceerd op: 05 oktober 2004 | ||
| Thema's: | ||