Stemmetjes in hoofd kom ik tegen,
ik hoor ze bewegen.
Ik hoor ze praten,
dat ik deze wereld moet verlaten.
Ik wil helemaal niet weg,
daarom hebben die stemmetjes maar pech.
Ik snap niet waarom ze daar zijn,
daardoor heb ik alleen maar pijn.
Ik wil er niet over praten,
en deze wereld verlaten.
Ik heb hier nog zoveel te beleven,
en mensen waar ik nog heel veel dingen aan kan geven.
Te vroeg om nu te gaan,
niemand zal mijn ooit verstaan.
Ik wil helemaal niet,
dat is waar dat stemmetje van geniet.
Hij wil mij door drijven,
maar ik wil hier blijven.
Ik ben zo verliefd op jou,
mick het is omdat ik van je hou.
Jij weet hier ook niets van,
dat is ook maar een goed plan.
Als jij dit zou weten,
zou je mij heel snel vergeten.
Daarom praat ik er met niemand over,
zelfs niet met een bever.
Ook al zou iemand het nog zo lief vragen,
ik zou dit altijd behagen.
Ik snap niet waarom die stemmen er zijn,
ze doen me echt heel veel pijn.
Ik geef veel om mijn vrienden,
ik zie ze niet als bedienden.
Zoals andere mensen dat doen,
ik heb toch wel een beetje fansoen.
Hoop dat de stemmen vanzelf weggaan,
en ik weer op twee benen kan staan.
Zonder het geheim te moeten houwen,
was er maar iemand die ik vertrouwen.
Dat gaat niet zo makkelijk,
ik vind het erg moeilijk.
Mensen praten zo hun mond voorbij,
dat maakt mij dus echt niet blij.
Hoop dat iemand er begrip voor heeft,
en dat jij toch nog leuke dingen beleeft.
Die stemmen moet mij nu toch echt verlaten,
anders krijgt iemand het nog in de gaten.
Het mag niet gebeuren,
dan kan ik weer verder treuren.
Kruip dan weer in een hoekje,
wacht weer op een bezoekje.
Waaraan dat weet ik niet,
dit is niet echt iets waar ik van geniet.
STEMMEN VERLAAT MIJ, VERDOMME!!