DE VLUCHT VAN DUIZEND ROZEN
de vlucht van duizend rozen
ze keken al mijn kleuren grauw
de lucht droeg minder vluchten
de wind verkoelde snel tot kou
er was geen zon in spiegeling
donker rimpelden de poelen
ik had er ook geen zin meer in
maar in jouw hand
bloei ik weer op en
schoon het vuil van vleugels
je kijkt me aan
en fluistert zacht
dit kan niet door de beugels
ik schaam me en
het wit verschiet naar roze
je laat me roder blozen
de onschuld is voorbij
vergeef en vlieg met mij
de vlucht van duizend rozen
wil melker
06/10/2004
Reacties op dit gedicht
| *Lia *: | Woensdag, oktober 06, 2004 15:40 |
| doornen stekelig maar de roos zo mooi.. de roos heeft alles in zich.. heel tegenstrijdig.. maar wel mijn favobloem liefs, Lia |
|
| Diane: | Woensdag, oktober 06, 2004 07:11 |
| Hmmm heerlijk gedicht, alleen beetje stekelig. Duizend rozen duizende dorens. Liefs Diane | |
| Pyro: | Woensdag, oktober 06, 2004 07:08 |
| En ik vlieg even stiekem in gedachten met jullie mee :). Ga ondertussen je gedicht nog een keertje lezen ;). Erg mooi! Liefs xxx Pyro |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 06 oktober 2004 | ||
| Thema's: | ||