Gevoelens als een lont.
Mijn gevoelens zijn als een lont,
het kan opbranden maar ook weer
opnieuw worden aangestoken.
Gevoelens die langzaam weg deinen,
er niet meer aan terug denken.
En dan ineens is daar de aansteker.
Hij wekt men vlammetje weer aan,
de gevoelens diep in mij,
die eerst waren weg vervaagd.
Dan begin ik te huilen,
denkend aan al die gevoelens,
traan voor traan druppelen ze naar beneden.
Tot ze dan weer de lont raken,
de tranen blussen de lont,
en mijn gevoelens vervagen weer..
Wachtend op een nieuwe aansteker,
die zeker komen zal,
Om mijn vlammetje weer aan te wakkeren.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: anoukje | 
|
|
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 06 oktober 2004 | ||
| Thema's: | ||