Starend door een venster
Starend,
door ’t venster, naar de wind,
naar hoe die met de blad’ren speelt
en van de najaarsregen vindt
dat die z’n liefde voor koude deelt.
Mijmerend,
Gebukt onder de kerven
van dat levensspinnewiel,
die scherp, met duizend scherven,
heeft gesneden in m’n ziel.
Vervloekend,
Al die trieste dingen,
opgezogen door de geest.
Ze maken herinneringen
leger dan ze zijn geweest.
Turend,
door het venster en hopen
dat jij opeens daar staat,
dat liefde hemels open
bloeit in de dageraad.
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Donderdag, oktober 07, 2004 09:58 |
| Droef, heel droef. Liefs / sunset |
|
| Martine Gieze: | Donderdag, oktober 07, 2004 08:52 |
| heel mooi! lekker om te lezen op deze morrege...liefs,Mart |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Steven Vermeulen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 07 oktober 2004 | ||
| Thema's: | ||