Op het station, mensen lopen, mensen sjokken,
mensen rennen, hebben haast,
en ik kan alleen maar denken aan jou
terwijl de trein achter mij voorbij raast.
Ons samen was als die trein,
met vertraging gestart
met een vaart verder gegaan
maar nu...plots gestopt.
Uit het oog verloren,
maar niet uit mijn hart.
Soms zit ik hier uren,
in gedachte verzonken,
voor me uit te turen,
denkend aan jou.
Aan de dingen die ik je nog had willen zeggen,
aan dingen die tussen ons in stonden,
aan de nachten die we deelden,
hoe passie en geluk ons toch vonden.
De trein zal altijd verder rijden,
en ik hoop dat ik met je mee mag reizen...
~Voor de gezellige en mooie tijd die ik met je had, ik hoop dat we eens weer verder zullen reizen...~