eenzaam
EENZAAM
schreeuwen in het donker
roepen tegen de wind in
eenzaam in een menigte
stoppen voor ik begin
~~
mijn woorden waaien weg
mijn mening wordt niet verstaan
eenzaamheid overvalt mij steeds
zo is het altijd geweest, dit is mijn bestaan
~~
mijn zinnen wegen zwaar
ze verdrinken, zakken steeds weer weg
ik worstel steeds naar boven
tot ik moe wordt, en me er bij neer leg
~~
telkens weer proberen mijzelf te laten zien
maar wat ik ook roep, niemand die mij hoordt
want ik sta achter in de rij
en er is altijd iemand met een beter woord
~~
en dan trek ik me terug
ga weer naar mijn eigen wereld toe
want ook al weet ik dat ik mijzelf moet laten zien
die eeuwige strijd om gehoord te worden ben ik zo moe
~~
dus laat me maar gaan
ik heb zo mijn eigen leven
ik heb mijn best gedaan
en meer kan ik niet geven
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, oktober 08, 2004 18:18 |
| Misschien riep je zo luid dat je het antwoord van de anderen zelf niet eens verstaan hebt? Mooi neergezet. Liefs / sunset |
|
| Elze Schollema: | Vrijdag, oktober 08, 2004 17:53 |
| weet je,dat diegene die altijd vooraan staan minder worden gehoord,dan die , die stil is van wijsheid,en dat bespeur ik in je gedicht,liefs,,elze,, | |
Over dit gedicht
| Auteur: de vreemde dichter | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 08 oktober 2004 | ||
| Thema's: | ||