woorden
Het lichaam is vergankelijk, je ziel niet, duz zorg er goed voor.
Bij samenzijn moet je je niet willen afsluiten.
Ik wil leren vertrouwen in mezelf en alles wat zich daarbuiten bevindt.
Iz er dan niemand die mij wil koesteren?
Het echte leven glijdt langzaam langs me heen, wanneer..
zal ik het weer stevig beet kunnen pakken, weet jij het?
Ik.....niet
Ik ben niet
bang voor de dood, ook het doodgaan zelf zal mij niet kunnen afschrikken.
Te vroeg zal zorgen voor verdriet.
Te laat zal leiden tot hevige ergernis.
De toegangspoort tot mijn dood zit nog stevig dicht en zelfs de sleutel weet niet waar hij zich bevindt.
Iz dit nou verdriet?
Of iz het gewoon egoisme?
waar is de logica?
Reacties op dit gedicht
| Nathan: | Zondag, oktober 10, 2004 14:38 |
| Soms is de logica ver te zoeken... mooi,maar ook best moeilijk geschreven... | |
| Elze Schollema: | Zondag, oktober 10, 2004 14:34 |
| wanneer je zegt,dat je ziel niet vergangkelijk is,en niet bang bent voor de dood,waarom bespeur ik dan nog angst in je gedicht? wel een mooi menselijk gevoel omschreven gedicht,,,liefs,,,elze,,, | |
| MayadeBij: | Zondag, oktober 10, 2004 14:27 |
| het is geen garantie dat de ziel doorgaat natuurlijk (maar een mooie gedachte is het wel, en ik geloof op zich dat er meer is.. weet alleen niet wat :) Herkenbaar dat je samen wil zijn; op voorwaarde dat het goed voelt. Vind ik vrij logisch :) kus. | |
Over dit gedicht
| Auteur: *dark eyes* | 
|
|
| Gecontroleerd door: artemis | ||
| Gepubliceerd op: 10 oktober 2004 | ||
| Thema's: | ||