papa en mama,
Waar zijn jullie mee bezig
Het is elk jaar hetzelfde gezeik
Elke keer maken jullie ruzie
En halen jullie elkaar door het slijk
Ik heb het gehad
Ik kan er gewoon niet meer tegen
Elke keer moet ik proberen
Om het hele zooitje wat jullie ervan maken
Bij elkaar te vegen
Dit jaar mis ik gewoon de kracht
Om de crisis te bezweren
Ik moet mezelf
Tegen de anorexia proberen te weren
Want dat is het enige wat ik nu kan doen
Want werken aan genezing
Met deze onstabiele sfeer in huis
Heeft nu echt geen zin
Veranderen doet dit toch niet
En al doet het me nog zo’n verdriet
Ik moet het allemaal los gaan laten
Ik hoop alleen maar
Dat jullie me er niet om gaan haten
Maar ik kan jullie niet bij elkaar houden
En ik wil ook niet dat dat mijn taak is
Ik vraag me af of jullie uberhaupt enig idee hebben
Hoezeer ik “mijn ouders” mis….
* dit is geschreven n.a.v. telkens weer ruzie thuis en telkens weer de vraag of mn ouders gaan scheiden. Dit is al mn hele leven zo. Nu heb ik de kans gekregen om te werken aan mn anorexia maar door hun egoisme gaat dat niet werken omdat de thuissituatie zorgt voor herhaaldelijke terugvallen:'(