Gigantomachie
Gigantomachie
Gebrand op mijn tong
leef je verder op je groeien.
In mijn tikken net op tijd,
gaven we terug onze verstanden.
Die eeuwige vuurkerf
zal mij doorstaan, in
niets dat zal ontploffen.
Zoals in den beginne, we omarmden.
Steeds zal turen luistervinken
Tot je nodig hebt iets tastbaar,
dan zal lopen er zijn in eigen nood
Alle nood brande vuren blussen.
Beten we in onze handpalmen
ver in verleden toekomst
Dat we zullen vergeten.
wat nat in onze tong stond.
Gebrand op mijn tong
leef je verder op je groeien.
In mijn tikken net op tijd,
gaven we terug onze verstanden.
Die eeuwige vuurkerf
zal mij doorstaan, in
niets dat zal ontploffen.
Zoals in den beginne, we omarmden.
Steeds zal turen luistervinken
Tot je nodig hebt iets tastbaar,
dan zal lopen er zijn in eigen nood
Alle nood brande vuren blussen.
Beten we in onze handpalmen
ver in verleden toekomst
Dat we zullen vergeten.
wat nat in onze tong stond.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: marc vermeijlen | 
|
|
| Gecontroleerd door: artemis | ||
| Gepubliceerd op: 12 oktober 2004 | ||
| Thema's: | ||