starende blikken
De pijn die ik voel.
Van het snijden in mezelf.
Huilen door de druppels van het bloed.
Wat laat zien wie ik ben.
Starende ogen naar de littekens die blijven.
Wat voor mij mooi en rust betekend.
Telkens weer een litteken erbij.
Eerst snijden en huilen maar toch verdiend.
Het is een straf voor iets wat ik heb gedaan.
Geen begrip geen troostende arm,
Maar een starende blik van mensen in de omgeving
Zo wil ik niet bestaan.
Reacties op dit gedicht
| Miranda klopman: | Donderdag, oktober 14, 2004 10:59 |
| zoek dan hulp! neem in ieder geval een stap in de goede richting dan ben je met die ene stap toch al een heel eind op weg;) miranda |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ~just*me... | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 oktober 2004 | ||
| Thema's: | ||