Onbegrip,verbijstering,
we kunnen het niet geloven.
Waarom,zo vragen wij ons af,
moest jij jezelf van het leven beroven.
Was je ongelukkig dan?
Je hebt nooit iets laten merken!
Was je vertwijfeld of in de war,
en kon je dat niet verwerken?
Geen enkele hint heb je gegeven,
niets dat ons te binnen schiet.
Nu is er geen antwoord op onze vragen,
omdat je zelfs dat niet achter liet!
We zijn wanhopig ,
maar vooral teleurgesteld.
Het doet pijn om niets te weten,
dat je ons nooit iets hebt verteld.
We weten geen raad met ons gevoel,
alle zekerheden die we hebben verworven,
zijn in één klap weggevaagd,
die zijn samen met jou gestorven.
Maar onze onvoorwaardelijke liefde voor jou,
zit diep verankerd in ons hart.
En dat zal ook altijd zo blijven,
al zijn we nu nog zo verward!
Dit is geen persoonlijke ervaring van mij,maar een poging om me in te leven in het verdriet van een ander.