kabouter
Ritstelende bladeren in het bos
koelende schaduwen staan overal
klinkende voetstapjes in het mos
ik hoor,maar zie het niet,ben ik nu mal?
klein kereltje,rode punt muts
kijkt me vragend aan,
sta niet op mij,'k ben net een rups
toe,laat me nou gaan
Moet naar huis,naar m,n vrouw
laat ze mij niet vergeten
of komt u mee,kom toch gauw
dan kunt u samen met ons eten
maar het huisje was voor mij te klein
alleen mijn neus paste maar
dat vonden ze reuze gein
ik niet,daarom trapte ik het huisje fijn
Psych
Reacties op dit gedicht
| luckiec2: | Vrijdag, oktober 15, 2004 18:15 |
| nou ja zeg beetje huis plat trappen van snoeperige, onschuldige en geemancipeerde kabouters, hoe durf je! erg leuk gedicht liefs Jeroen |
|
| Lieverdje: | Vrijdag, oktober 15, 2004 06:36 |
| Zeer schitterend! Liefs |
|
| herbymini: | Donderdag, oktober 14, 2004 23:53 |
| nou jah zeg, zijn ze zo gastvrij en is dat je manier om ze te bedanken ;) Leuk geschreven, zo in het nachtelijk uur ook nog wat humor. Liefs herbymini |
|
Over dit gedicht
| Auteur: elze | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 oktober 2004 | ||
| Thema's: | ||